Nieuwe lading muziek

U wist al dat ze gaan komen en nu is er ook de eerste single: de eerste échte Blink-182 in tig jaar. Voor heel veel mensen tienerrock voor wijven, en precies die mensen zijn altijd degenen die met veel kabaal verkondigen dat Blink-182 staat voor kinderachtige kleutermuziek, en dat ZIJ (de muziekkenners) een hogere trede bezetten op de ladder van de muziekesthetica. Nou, hartstikke fijn voor jullie. Voor heel veel andere mensen staat Blink-182 echter voor emotioneel geladen herinneringen aan de jeugd, toen u met Samantha mee mocht naar het fietsenhok, een gebeurtenis waar u tegenwoordig (u loopt al richting de 50) nog weleens aan denkt tijdens het douchen. Gelukkig zijn we het er wel over eens dat Carousel gewoon een steengoed nummer is en nu is er: EDGING. U weet wel, van Samantha vroeger. Edging is 'gek genoeg' een vrij sloom riedeltje, al is dat misschien volwassenheid: Mark Hoppus is 50 en overleefde kanker, Travis Barker is een getrouwd man en verloren zoon Tom DeLonge kreeg gelijk in alles. Het klinkt hoe dan ook best lekker - volwassenheid dus - en nu zijn we gewoon benieuwd naar MEER. Wie ook (weer) een nieuw album heeft is Bill Callahan, de bard die met zijn majestueuze stem een warme deken om uw koude lijf slaat. Ook is er weer een nieuwe Red Hot Chili Peppers, maar die is weer zo SAAI als de voorleesavond in de bejaardensoos, bovendien waren we al dubbel en dwars uitgecheckt bij de vorige. Staat desalniettemin na de klik, net als meerrrr nieuwe muziek!

En meerrrr: vooral veel metal

Het zijn nogal drolletjes, die knakworsten van Red Hot Chili Peppers. Die opa op de drums, Chad Smith. Als het een Nederlander was, was het een Rotterdammer, genaamd Manus. Z'n hele leven lang in de haven gewerkt met als laatste verzetsdaad tegen de bejaardheid dat eeuwige petje achterstevoren op z'n kop: Fred Durst van Limp Bizkit kwam er net op tijd achter dat dat niet meer mag van Maik de Boer, als je de vijftig bent gepasseerd. Die extreem wazige Flea, met meer snaren op z'n basgitaar dan tanden in z'n bek en dat hysterische gemep op die bas van 'm. Anthony, met z'n vuige snor en z'n grote mond over FUNK. Funk is niks. Opgefokt gedoe voor mensen die de blues niet snappen, en bovendien: waar is de funk in een gast die de noodzaak ziet om de hele tijd te gaan rappen? Verreweg de beste van het stel is natuurlijk gitarist John Frusciante, voor de tachtigste keer terug bij de Peppers. Iconisch, geniaal, legendarisch, maar we voelen 'm toch niet helemaal, die nieuwe plaat van de Red Hot Chili Peppers. Het is niet SLECHT, maar verder is het ook niks. Er gebeurt niks. Het licht op het feest is aan, maar we willen helemaal niet naar binnen. Gelukkig is er ook een nieuwe plaat van The Hellacopters, uit elkaar in 2008 en weer bij elkaar sinds 2016, en die doen tenminste niet alsof, en de nieuwe rammer van countrykoning Paul Cauthen. Meer Paul Cauthen in Nederland graag! Meer nieuwe muziek, met vooral een boel metal, na de klik!